Vorige week woensdag mocht ik meelopen met de casemanager dementie van Amstelveen-Zuid, Marja Park. In Amstelveen zijn er zo’n 6 casemanager, die niet zelf zorg verlenen maar mensen ondersteunen bij het proces naar het vinden van de juiste zorg. Marja werkt bij de Zonnehuis wijkverpleging.
Op de meeloopdag heb ik drie totaal verschillende huisbezoeken meegemaakt. Ik begon met het ontmoeten van een allerliefste mevrouw die vergezeld wordt door haar katje en goed moet opletten dat ze niet te mager wordt. Ze ging stralen toen ik vertelde dat ik Suzanne heette, want dat was ook de naam van haar moeder geweest. De volgende drie keer dat ze het vroeg bedacht ze een seconde later dat ik dezelfde naam als haar moeder droeg. Vervolgens gingen we langs bij een meneer die weigert naar dagbesteding gestuurd te worden omdat hij niet erkent de ziekte van Alzheimer te hebben terwijl bij zijn vrouw de wanhoop in haar ogen te zien is. Tot slot bezochten we een echtpaar waarbij mevrouw omkomt in de lichamelijke problemen en haar zwaar demente man niet meer kan wachten om in het Noorddamcentrum gezellig te kletsen met anderen. Met hulp van hun energieke dochter werden nu zaken als de hulp in de huishouding en de regiotaxi in gang gezet.
Ik vond het prachtig om te zien met hoeveel zorg en aandacht Marja te werk gaat. “Je kunt beter de tijd nemen voor mensen, dan pas gaat mijn werk effect hebben,” vertelde ze me. De persoonlijke aandacht zorgt ervoor dat mensen haar vertrouwen en verder geholpen kunnen worden naar de juiste dagbesteding of andere zorg. Ze was positief gestemd over hoe het in Amstelveen geregeld is. Toch zijn er altijd verbeterpunten zoals de soms moeizame bureaucratie, een langzaam proces van het vinden van een juiste vrijwilliger en de individuele kosten die het rijk vraagt van iemand die meer dan 20 uur zorg in de maand nodig heeft.
Ik ging met een gemengd gevoel naar huis, met een gerustgesteld gevoel dat we in Amstelveen de mogelijkheden hebben om de tijd te nemen voor de mensen waar het minder goed mee gaat. Maar het machteloze gevoel bleef, dat verbetering van een situatie niet altijd in de toekomst ligt. Soms weet je niet wat er achter de voordeur zich afspeelt en zelfs als je dat wel weet wil dat nog niet betekenen dat je ze vooruit kunt brengen. Die mevrouw zit nog steeds met haar katje in haar huisje, terwijl ze me wel vier keer heeft gevraagd of ik niet vaker kan komen.
