Column van Rosalie Bouwman: Mijn herstart in Amstelveen

Rosalie Bouwman staat als nummer vier op de kandidatenlijst van de PvdA Amstelveen. In deze column vertelt zij hoe dat gegaan is.

Als je financieel en mentaal gezond bent kun je naar elkaar omkijken. Het is zo’n cliché als dat je eerst van jezelf moet houden, voor je van een ander kan houden.

17 maart doe ik mee met de gemeenteraadsverkiezingen voor de PvdA. Dat wilde ik al jaren. Een dik jaar geleden belde ik daarom Songül Mutluer, destijds PvdA wethouder in Zaanstad en sinds kort Tweede Kamerlid. Bij haar probeerde ik informatie los te peuteren over hoe het is jezelf kandideren voor de gemeenteraadsverkiezingen. Ze luisterde naar mijn ambities voor Amstelveen: een stad waar mensen zeker zijn van de essentiële levensbehoeften als wonen, veiligheid, bestaanszekerheid en waardering. Ze onderbrak me: “Wacht eens even, Rosalie, hoe ziet jouw leven eruit?” Toen viel het stil. Voorzichtig vertelde ik mijn verhaal. Ik had geen werk, geen inkomen, ik woonde al jaren op een zoldertje met een gedeelde badkamer waar ik de afwas deed, kookte op een tafel met tweepits kookplaatje naast een eenpersoonsbed.

Songül Mutluer moest lachen. Ik kon de politiek nog helemaal niet in! Ik moest mijn leven eerst op orde krijgen. Zij haalde me over alles in te zetten op het krijgen van een sociale huurwoning en een bijstandsuitkering aan te vragen. Ik sputterde nog tegen want ik wilde het zelf doen, maar ik moest toegeven dat het almaar niet lukte tijdens de coronacrisis. De zorgen en financiële stress maakte dat ik niet meer kon nadenken. Mijn concentratievermogen verdween, ik kon geen gemeentebrief meer lezen of sollicitatiebrief schrijven. Mijn IQ daalde.

Gepusht door anderen ging ik naar de gemeente. De schaamte voorbij en liet me helpen. Ik kreeg uitkeringen en begeleiding. En geloof me, dat was erg spannend.

Het hielp. Ik woon nu in een sociale huurwoning. Een studio in Legmeer. Met een afwasmachine, een tweepersoonsbed, een eigen badkamer en perfect geïsoleerd. Misschien voor veel mensen studentikoos, maar voor mij een paleis. En door de uitkering kon ik mijn leven weer rustig opbouwen. Nu werk ik weer op academisch niveau voor musea. En sta ik op plek 4 op de lijst van de PvdA.

Het lukte, niet omdat ik zo geweldig ben, maar omdat ik nog een netwerk had, een universitair diploma, een grote mond heb en weer kansen kreeg. Vorig jaar dwaalde ik af naar armoede, en met dit tempo koop ik misschien wel over 5 jaar een huis (oké, een flatje en alleen als de prijzen wat dalen).

Dankzij uitkeringen, toeslagen en een sociale huurwoning kon ik opkrabbelen. Er was hulp en ik kreeg weer lucht. En omdat ik niet tegen een enorme lading aan vooroordelen hoef op te boksen, ging dat tien keer zo snel. Maar die kans moet natuurlijk iedereen krijgen.

En daar staat de PvdA voor. Dat er een vangnet is als het tegenzit. Dat mensen gebruik maken van hun rechten, gebruik maken van de voorzieningen en zich niet laten tegenhouden door schaamte. Onze wethouder Marijn van Ballegooijen zorgt voor minimaregelingen en schuldhulpverlening. Met een hart voor de zaak en tegelijkertijd niet bang om compromissen te sluiten, zodat hij de laatste vier jaar mooie dingen heeft neergezet.

Daarom kan ik meedoen. En daarom doe ik mee. Zodat je niet omkomt in de zorgen als het tegenzit. We zijn een prachtige rijke gemeente, maar ook met een villa kun je in een vechtscheiding belanden waardoor je extra woonruimte moet kunnen vinden. Ook met een Tesla of Lamborghini kun je in de schulden komen. Ook al bezit je een prachtig huis, je kinderen zullen straks ook ergens moeten wonen. Want al lijk je alles op eigen kracht te kunnen, een sterke stad maken we samen.