Vakantie op Lesbos

Door Wil Groeneweg-Roode



Eind september ben ik op Lesbos geweest. Eerder was ik al op de
Griekse eilanden, maar nooit op Lesbos. Uit het vliegtuig in de 
bus onderweg naar het appartement van de ene kant van het eiland 
naar de andere kant, want we verbleven in een appartement in 
Petra, kwamen we honderden mensen tegen die in tegengestelde 
richting liepen. Namelijk 70 kilometer door de bergen om bij de
haven te komen. Deze tocht die de vluchtelingen lopen is er een 
van drie dagen. De mensen die wij zagen lopen zagen er afgemat
uit, het was ook ruim dertig graden. Het is bizar op drie uur
vliegen in een situatie te verkeren die toen ik de vakantie
boekte niet had voorzien.

Zittend op een terras boven de zee lag onder ons een grote lek
gestoken rubberboot. De Nederlandse eigenaresse van het café, 
die al jaren woonde op het eiland en werkzaam was in dit café, 
vertelde ons dat zodra er een boot met vluchtelingen aan kwam
de motoren door de bevolking werden weggenomen en de jerrycans
benzine werden geconfisqueerd. En dat het hele eiland in no time 
was voorzien van buitenboordmotor. 

Het gezin op de foto trof ik aan op een wandeling. Zij waren in
een groep met 40 personen net aangekomen. Ze waren nog drijfnat, 
bang en angstig. Omdat ik wist waar het punt was waar je droge 
kleding kom krijgen heb ik de groep hier naar toe meegenomen. 
Maar het kostte mij nog enige overredingskracht om bij de
hulpverleners te vragen om droge kleding. Want het beleid is
alleen vluchtelingen die door de kustwacht zijn gered te voorzien.
 
Afgelopen maandag was ik op de informatie bijeenkomst in het 
gemeentehuis over opvang van vluchtelingen in Amstelveen. De 
compassie die ik daar zag is het gevoel wat ik met iedereen wil delen.