Nel Dennenbroek: Rooie vrouw in hart en nieren

De PvdA bestaat vandaag, 9 februari, 75 jaar. Een mooie aanleiding om te praten met Nel Dennenbroek, één van de oudste leden in Amstelveen. De 91-jarige Nel is betrokken en bevlogen en bovendien een warme, hartelijke vrouw. Zij vertelt de ene na de andere anekdote uit haar politieke loopbaan en vlecht daar de hoofdlijnen doorheen. 

Voorloper 

In alles is Nel een voorloper, iemand die haar eigen keuzes maakt en daarvoor staat. Samenwonen (“hokken” zoals Nel het zelf noemt), blijven werken tijdens haar zwangerschap ( “ik ben zwanger, niet ziek”), politiek actief zijn met een gezin met kinderen: allemaal zaken waar vrouwen in die tijd voor moesten strijden. Nel: “Dat was toen heel bijzonder, maar voor ons was het normaal. We deden het zoals wij zelf wilden”. 

Van huis uit rood

Nel komt uit een SDAP-gezin. “Je denkt toch niet dat wij op 1 mei naar school gingen? Dat was een feestdag! Een dag die we vierden met partijgenoten”. In het ouderlijk gezin kwamen altijd mensen over de vloer, er werd eindeloos gediscussieerd. Iets wat haar zoon Guido, nu raadslid voor de PvdA in Amstelveen, herkent: “Ook bij ons thuis was het een komen en gaan van mensen. Altijd werd er over politiek gepraat, iedereen was welkom. Mijn moeder stond altijd voor iedereen klaar, vaak moest er zelfs onder het eten gebeld worden. En de campagne activiteiten startten altijd vanuit ons huis”.  

Actief in bestuur

Na de geboorte van haar oudste zoon Guido werd Nel lid van het Amstelveense bestuur van de PvdA. Ze was de jongste bestuurder en ook de enige vrouw. Nel: “We inden de contributie door langs de deuren te gaan. Het mooie daarvan was dat je alle leden regelmatig sprak en er dus een grote binding was met de afdeling. Zo wisten we ook heel goed wat er speelde”. Naast haar bestuursfunctie was Nel ontzettend actief in de vrouwenbeweging van de PvdA. 

Geen naaikransje 

De Rooie Vrouwen –eerst het Vrouwencontact- organiseerde huiskamerbijeenkomsten, demonstraties en voerde acties voor abortus en tegen bijvoorbeeld de stereotype rol van vrouwen in STER reclames ( de wappervrouwen) en de lange wachtlijsten in de zorg. In het conferentieoord De Born organiseerden zij in het weekend cursussen. Op mijn vraag of die actieve groep vrouwen ook vriendinnen waren zegt Nel fel: “We waren een politieke organisatie, geen naaikransje! Maar natuurlijk ontstonden er ook vriendschappen”.

In de raad

In 1974 werd Nel gevraagd te solliciteren voor de kandidatenlijst voor de gemeenteraadsfractie van de PvdA. Ze besloot, met steun van haar man en kinderen,  ervoor te gaan en werd in de raad gekozen. Nel heeft 16 jaar met enorm veel inzet en plezier in de raad gezeten en was een bekend gezicht in Amstelveen. Ze werd omschreven als ‘een luisterend oor voor bewoners en fractie en een luis in de pels van het college’. Nel: “Ik was fel in de commissies en in de raad. Maar na afloop gaven we elkaar altijd een hand. De verschillen waren politiek, niet persoonlijk”. 

Nel zorgde ervoor dat ze altijd goed op de hoogte was van alles wat speelde. Niet voor niets werd ze bij haar afscheid gekarakteriseerd als het best geïnformeerde raadslid. 

Ze was en bleef principieel, maar kreeg door goed samen te werken met andere fracties veel voor elkaar. Haar inzet voor de Rooie Vrouwen bleef onverminderd groot. Zo stond ze aan de wieg van het opvanghuis voor vrouwen en kwam er later het vrouwenhuis. Ook schreef ze, met een aantal andere vrouwelijke raadsleden en vrouwenorganisaties, de eerste emancipatienota van Amstelveen. Ook vroeg ze aandacht voor ongewenste intimidatie in het raadhuis. Met ‘Mien wordt wijzer’ steunden ze bovendien vrouwen die zichzelf wilden ontwikkelen.  

Mooie herinneringen

Nel kijkt met mooie herinneringen terug: “Je was een gemeenschap als partij, een eenheid. Iedereen werkte hard en we hebben ontzettend veel voor elkaar gekregen”. Maar, zegt ze, “We zijn nog niet klaar. Er moet nog ontzettend veel gebeuren. Ook op het gebied van gelijkheid voor vrouwen”.